Narodziny

Styl Rokoko, jest to styl dekoracji wnętrz, przedmiotów dekoracyjnych, malarstwa oraz rzeźby. Narodził się on w Paryżu we wczesnym wieku XVIII, lecz szybko został zaadaptowany przez resztę Francji oraz inne kraje europejskie, głównie Niemcy oraz Austrię. Rokoko charakteryzuje się lekkością, elegancją i niepohamowanym użyciem krągłości oraz motywów natury w swoim zdobnictwie. Słowo Rokoko pochodzi od francuskiego słowa „rocaille”, które oznaczało pokrytą skorupą pracę skalną, którą wykorzystano do dekoracji sztucznych grot.

Styl Rokoko

Jako koncept Rokoko został rozwinięty jako reakcja przeciwko nietuzinkowemu projektowi Pałacu Ludwika XIV w Wersalu oraz sztuce barokowej, panującej za jego rządów. Kilku dekoratorów wnętrz, malarzy oraz innych artystów, pośród nich Pierre La Pautre, Jean Berain, czy Nicolas Pineau, stworzyli nowy, lżejszy i o wiele bardziej intymny styl dekoracyjny. Ich sztuka kierowana była do nowych rezydencji możnych w Paryżu. W stylu Rokoko ściany, sufit oraz futryny były obficie dekorowane delikatnymi, smukłymi, zakrzywionymi liniami z motywami natury. Niezwykle popularne były kształty typu „C” czy „S”, gdyż były one idealnie zakrzywione. Wszelkie nawiązania do harmonii naturalnego świata starano się przenieść do wnętrz i obiektów. Niesymetryczne projekty były jedną z reguł. Rokoko posługiwało się światłem pastelowym, kolorem kości słoniowej oraz złota. Dekoracje stylu Rokoko, często urozmaicone były lustrami, których zadaniem było wzmocnienie poczucia otwartej przestrzeni.

Porcelana i srebro

Rokoko, także manifestował się w sztuce deco. Jego asymetryczne formy oraz ornamenty „rocaille” szybko zostały zaadaptowane do porcelany oraz srebra. Francuskie meble z owego okresu również prezentowały zakrzywione formy, ornamenty inspirowane naturą oraz bardziej odważne wykorzystanie pozłacanego brązu i porcelanowej ornamentyki.

Malarstwo oraz rzeźba

Malarstwo w stylu Rokoko rozpoczęło się od pełnych wdzięku i melancholii obrazów Antoine Watteau. Malarstwo w tym stylu miało swoich mistrzów, którymi bez wąpienia byli Jean-Marc Nattier oraz Jean-Baptiste Perroneau. Obrazy rokoko charakteryzowały się lekkim łatwym przedstawieniem scen mitologicznych, czy o tematyce dworskiej. Bardzo bogata i delikatna praca pędzla, dość jasne tony oraz zmysłowy koloryt tworzyły dzieła niezwykle udane i świetnie przyjęte przez francuską arystokrację. Rzeźba w stylu Rokoko charakteryzowała się naturalizmem oraz niespotykanymi efektami eksponowanymi na powierzchni dzieła.

Muzyka

Termin Rokoko zwykł też określać, aczkolwiek rzadko, elegancką oraz ozdobną muzykę komponowaną pod koniec okresu Baroku. Wczesna muzyka Josepha Haydn’a oraz młody Wolfgang Amadeusz Mozart, mogą więc zostać określeni terminem artystów rokokowych, pomimo że twórczość owych artystów tak naprawdę należy do rozwijającego się wówczas Klasycyzmu.