Archiwa tagu: srebro

Świat antyków

Imbryki do herbaty a dzbanki do kawy

Dodaj komentarz

Kawa i herbata

Przedmioty związane z piciem kawy i herbaty od wieków cieszą się ogromnym zainteresowaniem kolekcjonerów. Do gamy wyrobów związanych z tą grupą można zaliczyć cukiernice, mleczniki, puszki do herbaty, łyżeczki do herbaty oraz wiele wiele innych. W tym artykule jednak zajmiemy się scharakteryzowaniem przedmiotów platerowanych takich jak imbryki do herbaty i dzbanki do kawy.

Imbryki do herbaty

Najstarsze imbryki do herbaty były niezwykle małe, ponieważ herbata była towarem luksusowym, za który trzeba było niemało zapłacić. Mogli więc sobie na nią pozwolić jedynie najbogatsi. Formy imbryków zmieniały się regularnie na przestrzeni lat, lecz dekoracja zawsze pozostawała skromna i ograniczona była jedynie do wzoru grawerowanego albo precyzyjnie i lekko repusowanego na ramionach imbryczka. Popularną niegdyś formą, były imbryki kuliste. Charakteryzowały się one delikatnym grawerem przy krawędzi oraz herbem na brzuściu, chociaż zdarzały się również zwykłe gładkie formy. W latach 1710 -1725 produkowano także niezwykle kunsztowne i drogie imbryki ośmioboczne. W latach 70. XVIII w. produkowano tak zwane imbryki cylindryczne, zwane także kawalerskimi „bachelor teapots”. Tego typu wyroby nie miały dekoracji repusowanej, zazwyczaj zdobione były u góry i u dołu paskiem stylowego ornamentu grawerowanego. W XIX wieku imbrykom często towarzyszyły osobne podstawki, które zarówno swoim kształtem jak i wykończeniem  odpowiadały kształtowi imbryka. Forma tych wyrobów przeszła najróżniejsze modyfikacje na przestrzeni wieków, lecz nadal istnieje połączenie z pierwowzorami, które wyznaczyły kierunek rozwoju imbryków do herbaty.

Dzbanki do kawy

Dzbanki do kawy podobnie jak imbryki nie były zazwyczaj zdobione, jedynie najstarsze egzemplarze posiadały dekorację grawerowaną bądź nakładaną, a w ok. połowie XVIII wieku wyprodukowano niedużą liczbę ozdobnych dzbanków rokokowych. Niezwykłą popularnością cieszą się dziś dzbanki ośmioboczne stylizowane na początki XVIII wieku, mają one wyciągnięty dziobek oraz zamykane są klapką umocowaną na zawiasach. Do lat 30. XVIII wieku dzbanki do kawy posiadały proste ścianki, następnie przyjęły formę dość brzuchatego naczynia z wciętą stopką. W połowie XVIII wieku dzbanki przybrały kształt tralki, natomiast nakrywki zyskały nowy bardzie kopulasty kształt, w związku z czym wzrosła całkowita wysokość dzbanka. W latach 60. charakterystyczne były zdobienia godronami Pod koniec XVIII wieku forma dzbanka przekształciła się w antyczną wazę o klasycznych kształtach. Niektóre dzbanki do kawy posiadały własne podstawki i podgrzewacze, które odpowiadały im stylem wykończenia.

Prezent?

Dziś, możemy cieszyć się wybraną przez siebie stylistyką imbryczków oraz dzbanków platerowanych, które dostępne są w mnogości wariantów i stanowią doskonałe urozmaicenie domowej zastawy. Mogą sprawdzić się także jako gustowny prezent.

Świat antyków

Kolekcja sreber – rzemiosło artystyczne

Dodaj komentarz

Srebrne lata

Srebro i złoto, metale szlachetne – od najbardziej zamierzchłych czasów uważane były za synonim władzy i bogactwa. Ich blask był symbolem boskości kojarzonej kiedyś bezpośrednio z władcami. Natomiast ich ogromna cena powodowała, iż tylko nieliczni mogli sobie pozwolić na posiadanie wyrobów z owych kruszców. Dzięki swoim właściwościom, srebro jest metalem łatwym w obróbce. Oznacza to, że przy tworzeniu przedmiotu, można łatwo i bezpiecznie manipulować formą oraz dostępna staje się cała gama różnorodnych technik artystycznych. Srebro, ceniono szczególnie jako materiał do wyrobu przedmiotów kultu, ekskluzywnych obiektów dekoracyjnych, czy przedmiotów codziennego użytku jak na przykład naczynia stołowe. Ludzie od zawsze lubili otaczać się tym kruszcem, jako że był on symbolem potęgi i w pewnym stopniu określał pozycję społeczną posiadacza. W XIX wieku, czynniki takie jak wzrost zamożności społeczeństwa, czy rewolucja przemysłowa, która zapoczątkowała produkcję masową sprawiły, że wyroby srebrne stały się powszechnie dostępne. Zaczęto wówczas produkować coraz więcej różnorodnych przedmiotów wykonanych z tego kruszcu. W wieku XX wielką popularnością cieszyły się srebra wykonane w stylu Art Nouveau i Art Deco. Do dzisiaj, są one rozchwytywane przez kolekcjonerów z całego świata.

 

Kolekcja sreber

Bardzo wiele przedmiotów użytkowych ze srebra zachowało się w Wielkiej Brytanii. Dzięki systematycznym dostawom, utalentowanym rzemieślnikom oraz popytowi, który tworzyli możni nabywcy powstało niesamowite dziedzictwo. Przetrwało ono horror wojen oraz kryzysów wewnętrznych państwa. Jednak wytwórstwo przedmiotów srebrnych kwitło nie tylko w Europie ale również w „Nowym Świecie”. Pierwsze wyroby ze Stanów Zjednoczonych pochodzą z ok 1651 roku. Posiadają one niezwykle mocno dekoracyjny, typowo amerykański  charakter i dziś są bardzo poszukiwane przez kolekcjonerów. Mówi się, że większość zbieraczy kolekcjonuje przedmioty tylko w określonym stylu. Prawdą jest jednak to, że należy kupować przedmioty, które się wam podobają. Czy będzie to wyrób zupełnie pozbawiony dekoracji, czy neoklasycystyczny, czy choćby secesyjny. Przy zakupie najlepiej kierować się zdrowym rozsądkiem oraz własną wiedzą i gustami. Nabycie sreber powinno się traktować nie jako kupowanie zwykłych artykułów dekoracyjnych, lecz jako inwestycję w kulturę.

Świat antyków

Kilka słów o sygnaturach wyrobów platerowanych WMF

Dodaj komentarz

Krótka historia WMF

WMF, właściwie Württembergische Metallwarenfabrik, to firma powstała w 1880 w małym niemieckim miasteczku Geislingen przy rzece Steige, w wyniku udanej fuzji dwóch mniejszych zakładów zajmujących się produkcją wyrobów platerowanych. W roku 1900 była już ona największym w świecie eksporterem wyrobów metalowych, do użytku domowego. Wyroby wykonywane były w stylu Art Nouveau. Celem WMF było dążenie do posiadania własnego, niepowtarzalnego stylu, poszukiwała własnych proporcji piękna. W wyniku owego dążenia, firma założyła własną pracownię sztuki na terenie fabryki, gdzie sukcesywnie udało im się osiągnąć zamierzony cel.

Firma posiada nienaganną reputację na rynku międzynarodowym, jako pionier w produkcji wyrobów platerowanych w stylu Art Nouveau. Znany annał Przewodnik po cenach antyków autorstwa Judith Miller, poświęca całe dwie strony na opis wyrobów metalowych produkowanych przez WMF, co uznaje się za duże wyróżnienie. Żadna z konkurencyjnych firm działających w branży w tym samym okresie czasu, Christophle, Arthur Krupp Berndof, czy Wellner, nie została nawet wspomniana w owym katalogu. Wyroby WMF, wyróżniające się niepowtarzalnym stylem, potrafią osiągać zawrotne ceny na aukcjach antyków na całym świecie.

Jak rozpoznawać sygnatury?

WMF sygnuje każdy ze swoich wyrobów, w ten sposób daje nam informacje o pochodzeniu produktu. Sygnatura jest jak szyfr, tutaj więc znaleźć można klucz, który rzuci światło na historię wykonania naszych platerowanych dzieł sztuki.

Sygnatura „WMF” lub „W.M.F.” najczęściej umiejscowiona w ozdobnym obramowaniu zwanym kartuszem. Zauważyć w niej można nietypowy kształt litery „F”. Skrót „EP” oznacza wyrób platerowany metodą galwaniczną. „NS” oznacza Neusilber (Alpacca), czyli bazowy metal pod platerowanie. „I/O” oznacza standardowe pokrycie srebrem, czyli 1g srebra na 1dm2 bazowego metalu. „as” znaczy „antique finish” Znaki „WMF” tego typu były używane od 1880 do około 1918 roku.

Oznakowanie ze strusiem(niem. Straub) , który jest znakiem marki „WMF”. Struś pojawiał się w rombie umieszczonym na „poszatkowanym” tle. Tło będące połączeniem kwadratu z półkolem informuje nas o tym, że dany wyrób został wyprodukowany na eksport na rynek francuski w latach 1909 – 1914. W tej sygnaturze „G” oznacza nazwę miasta, które jest oryginalną siedzibą firmy (Geislingen an der Steige). „B” znaczy Britannia, a mianowicie metal na podstawie cynku, antymonu oraz miedzi, który służył jako metal bazowy pod platerowanie srebrem. Litera „M” oznaczałaby mosiężną podstawę. Znaki ze strusiem stosowany był od 1900 do około 1918 roku.

Rok podany w kartuszu to oczywiście rok produkcji wyrobu. Liczba „20”, w tym przypadku oznacza, że użyto 20g srebra przy platerowaniu przedmiotu. Z czasem oprócz klasyczne skrótu „WMF” zaczęta także stosować inskrypcję „WÜRTT. METALLW. FABRIK GEISLINGEN-STEIGE”  Te sygnatury stosowano od 1922 do około 1965 oraz później.